Kuchnia Tajska zdobywa na całym świecie coraz większą popularność, do czego niewątpliwie przyczynia się rosnąca liczba specjalizujących się w niej restauracji i rozwój turystyki.
Tajowie przybyli na ziemie, które dzisiaj zajmują, z południowo-zachodnich Chin. Początkowo osiedlali się na północy, stopniowo migrując na południe i zakładając miasta, którym nadawali poetyckie nazwy:
Sztuka kulinarna rozwijała się tutaj w długim procesie przyswajania różnorakich wpływów, począwszy od chińskich, co łatwo zrozumieć, jeśli wziąć pod uwagę historyczne i kulturowe powiązania obu krajów. Od arabskich i hinduskich kupców Tajowie przejęli sposoby wykorzystywania suszonych przypraw- kolendry, kminu (kuminu, kminu rzymskiego), gałki muszkatołowej, goździków czy kurkumy. Utalentowani kucharze na dworze króla pierwsi zaczęli eksperymentować z kulinarnymi nowinkami, z czasem ich sztuka rozpowszechniła się, a doskonałe tego rezultaty do dziś cieszą smakoszy na całym świecie- kuchnia tajska jest bowiem uważana za jedną z najciekawszych.
Być może najistotniejszym odkryciem kulinarnym była przywieziona przez Portugalczyków na Wschód pochodząca z Peru ostra papryczka chilli !!!
Łącząc ją finezyjnie z innymi składnikami, Tajowie stworzyli jedyne w swoim rodzaju dania, o wydawałoby się czasem wykluczających się smakach.
Wpływy kuchni hinduskiej najlepiej widać, jeśli porówna się pikantne pasty, tak chętnie używane w Tajlandii, i masale- sypkie mieszanki przypraw z południowych Indii. W obu kuchniach dominują te same trzy główne składniki: mleczko kokosowe, chilli i kolendra.
Gotowanie to przyjemność, wynikająca także z odkrywania nowych smaków i aromatów. Tajska kuchnia zapewnia to z nawiązką, nic dziwnego, że rośnie jej popularność, a w ślad za tym dostępność składników, także w Polsce. Kucharz w Tajlandii ma przywilej eksperymentowania- czasem potrawy przyrządzone z takich samych składników smakują zupełnie inaczej. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie, by bawiąc się kuchnią, eksperymentować samemu, szukając prawdziwe tajskich smaków.
PODSTAWY KUCHNI TAJSKIEJ
Wiele składników używanych w tajskiej kuchni jest nieznanych w Europie, chociaż obecnie niemal wszystkie można znaleźć na półkach supermarketów, a także w sklepach z orientalną żywnością. Pędy bambusa, tofu, kiełki fasoli, chilli, kokos, pasty curry, sos rybny i trawa cytrynowa wnoszą do tajskich posiłków tak atrakcyjny dla nas posmak egzotyki.
Podczas przyrządzania potraw tajskich wok jest jedynym elementem wyposażenia kuchennego, którego nie da się niczym innym zastąpić, a tłuczek i moździerz znakomicie ułatwią rozdrabnianie rozmaitych przypraw. Potrawy na ogół przygotowuje się na ruszcie, smaży w głębokim tłuszczu, krotko smaży lub gotuje na parze. Techniki te nie wymagają długiego czasu, łatwo więc przygotować się naprędce. Wyjątkiem jest curry, które, dla wydobycia pełni smaku, należy dusić na wolnym ogniu. Podstawą wielu znakomitych dań są pasty: zielona i czerwona curry, brązowa curry (massaman) czy słodko-kwaśna hung lay, których pikantny smak często jest równoważony dodatkiem mleczka kokosowego- kolejnego niezbędnego w kuchni tajskiej składnika. Poznanie podstawowych technik i ingrediencji jest niezbędne, zanim przystąpi się do przygotowywania pierwszej tajskiej potrawy.
ABC składników kuchni tajskiej
B
BAKŁAŻAN- To pochodzące z Indii warzywo znane jest również pod nazwą oberżyny. Spore gruszkowate owoce o ciemnofioletowej skórce są powszechnie znane w Europie, natomiast starsza, biała odmiana tego warzywa- jedyna, którą można spożywać surowo- jest obecnie rzadko uprawiana. Azjatyckie niewielkie biało- zielone odmiany, wyglądem przypominające piłeczkę pingpongową lub kiście winogron, jada się z sosem
nan prik lub często dodaje do curry.
BAZYLIA- Najczęściej używane są jej trzy rodzaje.
Bai horapha, odmiana o słodkawym smaku, jest stosowana do curry i krótko smażonych dań. Jej ciemnozielone, błyszczące liście mają charakterystyczny przenikliwy zapach.
Bai kapo- tzw. święta bazylia, rośnie w pobliżu świątyń, ale i w przydomowych ogródkach. Ma węższe i jaśniejsze liście, jej aromat- bardzo intensywny- rozwija się w pełni podczas gotowania, podobnie jak goździków, dlatego najczęściej używa się jej do przygotowania podsmażanych potraw.
Bai mangluk, bazylia cytrynowa, szczególnie popularna w północno-wschodnich regionach Tajlandii, jest dodawana do sałatek i zup.
BULION- Dobry bulion rybny, drobiowy czy warzywny dodaje smaku niemal wszystkim potrawom, choć oczywiście można użyć gotowych kostek, rozrabiając je z wodą, jeśli zachodzi taka potrzeba. Do przygotowania bulionu można wykorzystać kręgosłup i ości ryb, skorupki krewetek albo korpusy czy skrzydełka kurczaka.
C
CHILLI- To niezbędny składnik większości azjatyckich potraw, nie tylko ze względu na walory smakowe ale i praktyczne, gdyż ich jedzenie zapewnia uczucie chłodu, co w ciepłych krajach jest niezwykle istotne. Natura spisała się tu na piątkę i najlepsze i najostrzejsze chili rośnie właśnie w gorącym klimacie. Rodzajów papryczek jest wiele; różnią się wielkością, kolorem, smakiem, a przede wszystkim ostrością. Choć Azjaci jedzą chili nie tylko w potrawach ale i jako samodzielną przekąskę, to dla innych słuszna porcja chili może stanowić problem. Dlatego warto wiedzieć, że kiedy usuniemy pestki z papryczek, to w dużym stopniu pozbędziemy się z nich ostrości. Jeśli chcemy nadać potrawie tylko delikatnie ostry posmak, można wrzucić do garnka papryczkę w całości, a przed podaniem usunąć ją. Suszone papryczki chili trzeba namoczyć przed użyciem w gorącej wodzie, przecinając je wcześniej na pół. Po 30 min. papryczki odcedzić i w zależności od potrzeb użyć w takich kawałkach lub posiekać. Wodę po namoczeniu można wykorzystać do przyrządzenia potraw. Po kontakcie z ostrymi papryczkami należy zawsze umyć ręce wodą i mydłem. W trakcie pracy z nimi nie wolno trzeć rękami oczu ani innych części ciała, gdyż w przeciwnym razie miejsce kontaktu będzie piekło nas całymi godzinami. Po krojeniu chili trzeba też dobrze umyć deskę i nóż. Świeże papryczki należy przechowywać w lodówce owinięte w ręcznik papierowy i włożone do woreczka foliowego.
CHIPSY WIEPRZOWE- Chicaron to nic innego jak kawałki skórki wieprzowej, usmażone w głębokim tłuszczu, tak, że tworzą się na nich "poduszeczki", przypominają chipsy lub krakersy. Do kupienia w sklepach z orientalną żywnością. Są podawane do curry albo z sałatkami czy sosem
nam prik.
CHIPSY Z KREWETEK- To popularna przekąska, podawana często w restauracjach przed przyrządzeniem zamówionych dań. Robione są z krewetek, skrobi, soli i cukru. W sklepach z azjatycką żywnością można kupić surowe prażynki krewetkowe, które wystarczy osmażyć na głębokim tłuszczu. Powiększają się one wówczas 5-krotnie i stają niemal śnieżnobiałe. Dostępne są też gotowe do jedzenia prażynki krewetkowe, w torebkach, jak inne chrupki. Po otwarciu opakowania trzeba je zjeść jak najszybciej, gdyż prażynki szybko wilgotnieją na powietrzu.
CYNAMON- Cynamon to ceniona przyprawa, pochodzi z Chin. Otrzymuje się ją z wysuszonej kory cynamonowca cejlońskiego. Cynamon ma żółto-szarawy lub lekko brązowawy kolor oraz słodki korzenny smak. Cynamon występuje w dwóch postaciach, utartej na proszek i całej. W drugiej postaci cynamon ma rdzawy kolor i słodkawo-korzenny, lekko piekący smak. Cynamon ma zastosowanie jako przyprawa do słodkich potraw z ryżu, pieczonych owoców i grzanego wina. W niewielkich ilościach przyczynia się do aromatyzowania mięs: gulaszu, szynki, baraniny i ryb. Cynamon stosowany jest w przepisach kuchni orientalnej.
CZOSNEK- Tajski czosnek jest znacznie mniejszy i delikatniejszy w smaku niż zwykły czosnek. W smaku jest też słodszy od tego znanego nam w Europie. Bardzo często w restauracjach i w przydrożnych stoiskach, podaje się tajski czosnek do przegryzania w tkacie jedzenia potrawy.
G
GALANGAL- Podobnie jak imbir, jest kłączem rosnącym pod ziemią i jest to jedyne podobieństwo między tymi roślinami. Z racji tego, że nie jest o niego łatwo poza Azją, często pojawiają się porady, by zastąpić galangal imbirem. Nic bardziej mylnego! Mają one zupełnie inne smaki i właściwości. Galangal w smaku i strukturze przypomina nieco drewno i jest dość ostry, jakby nieco pieprzny. W sklepach z azjatycką żywnością dostępny jest też galangal suszony i mielony ale te jego formy smakują inaczej niż świeży. Przed użyciem korzeń należy oskrobać. Najczęściej tnie się go na plastry (ma oddać potrawie aromat, a potem się go wyjmuje) lub w bardzo cienkie słupki, które przy dłuższym gotowaniu zmiękną i będzie można je zjeść. Galangal należy przechowywać w lodówce, owinięty w ręcznik papierowy. Można go też zamrażać. Ciekawostką jest, że wyciąg z korzenia galangala jest składnikiem polskiej wódki "Żołądkowa Gorzka".
I
IMBIR- Bardzo popularny składnik kuchni azjatyckiej, ze względu na swój wspaniały cytrynopodobny zapach oraz ostry smak. Świeży korzeń imbiru jest jędrny, ma jasnobrązową skórkę i żółte wnętrze. Jako dodatek do potraw najczęściej bywa ucierany na tarce lub siekany. Zupełnie inaczej pachnie i smakuje imbir suszony lub w postaci proszku. Imbir mielony jest składnikiem sypkiej przyprawy curry, zaś utarty - tajskich past curry. Popularny jest także imbir marynowany, gdyż w tej postaci stanowi „przegryzkę” podczas jedzenia sushi, aby zniwelować smak w ustach między poszczególnymi kęsami. Imbir przechowuje się w suchym i chłodnym miejscu, z dala od światła. Można go zamrażać.
K
KAPI- Tajska pasta krewetkowa (taj. kapi) uzyskiwana z fermentowanych, solonych krewetek. Ważny składnik kuchni tajskiej, stosowany przede wszystkim do tajskich sosów i past curry. Pasta krewetkowa ma mocny rybi zapach (pierwszy kontakt może być porażający), jednak po dodaniu do tajskiego dania, mocny zapach częściowo zanika, uwydatnia się za to aromat innych składników. Kapi może być stosowana jako zamiennik past krewetkowych z innych regionów Azji południowej i południowo-wschodniej.
KARDAMON- Należy do drogich przypraw. Ma postać małych strączków, wewnątrz których znajdują się drobne nasionka. Najpopularniejszą odmianą kardamonu jest odmiana zielona ale jest też czarna, o dużo większych strąkach. Kardamon jest słodkawy w smaku, lekko szczypiący i bardzo aromatyczny, z nutą cytryny i eukaliptusa. W kuchni używa się kardamonu w różnych postaciach: całych strąków, strąków rozgniecionych i podprażonych lub też samych nasionek – całych lub utartych. Kardamon jest bardzo popularny w kuchni indyjskiej ale często dodaje się go też do przeróżnych deserów w innych stronach świata.
KIEŁKI FASOLI- Często dodawane do dań smażonych, wielu sałatek, stanowią również element dekoracyjny wielu dań kuchni azjatyckiej, nie tylko tajskich.
KOLENDRA- W Azji wykorzystuje się każdą część tej rośliny: korzeni i łodyg używa się do przygotowywania past, np. „magicznej pasty”, liści – do zup, dań smażonych i do ozdoby, zaś nasion – do dań z curry. Niestety, tylko kolendra sprowadzana z Azji posiada korzenie. Ta z naszych supermarketów jest ich pozbawiona, a szkoda, bo te cieniutkie ale jakże aromatyczne części kolendy są często w kuchni potrzebne. Liści kolendry zazwyczaj dodaje się do potrawy w momencie serwowania, gdyż podczas gotowania tracą smak. W sklepach dostępna jest także kolendra mielona ale jeśli takowa wymagana jest w przepisie, najlepiej zrobić ją samemu z ziaren: podprażyć je na patelni, by wydobyć aromat, a następnie utrzeć w moździerzu. Świeżą kolendrę należy przechowywać w słoiczku z wodą i nakryć ją woreczkiem, po czym wstawić do lodówki. Korzenie można zamrażać. Nasiona dobrze „trzymają” aromat przez długi czas, zaś proszek szybko traci tę właściwość.
KRACHAI- Krachai znany także jako chiński imbir, to zioło kulinarne z południowych Chin i Azji Południowo-Wschodniej. Kłącza przypominają palce wyrastające z kawałka środkowej części. Jest on powszechnie stosowany w kuchni jawajskiej w kuchni kambodżańskiej i znany w kuchni tajskiej. Smak korzenny z wyraźną nutką lawendy
L
LIŚCIE BANANOWCA- Dodatek z kuchni indyjskiej. Stosuje się je głównie do zawijania dań i grillowania. Są one też wykorzystywane jako naczynia „jednorazowego użytku”.
LIŚCIE LIMONKI czyli kaffiru- To liście drzewa limonki ale nie tej popularnej odmiany używanej na całym świecie, a podobnej, tylko z bardzo pomarszczoną skórką, rodem z Tajlandii. Soku z limonki się nie używa, za to wykorzystuje się skórkę, choć najcenniejsze kulinarnie są jednak liście. Porwane lub posiekane dodaje się do potrawy, by nadać jej limonkowy aromat, jednocześnie nie wprowadzając kwaśnego smaku. Liści kaffiru używa się najczęściej do potraw tajskich, jak zupy i dania curry. Liście kaffiru dostępne są w sklepach azjatyckich jako świeże, suszone lub mrożone.
LIŚCIE PANDANA- Liście pandanu są stosowane najczęściej w kuchni indonezyjskiej, malezyjskiej i tajskiej. Nadają potrawom (głównie ryżom jaśminowemu i basmati i potrawom curry) specyficzny, wyraźnie orzechowy aromat. Liść pandanu używany jest także jako dodatek do deserów. Używa się ich zazwyczaj w formie świeżych podartych na paski kawałków zawiązanych na węzełki. W świeże liście pandanu zawija się także niektóre smażone potrawy (np. kurczaka). Azjatyccy kucharze porównują pandan do wanilii. Nie chodzi tutaj o smak ale zastosowanie do aromatyzowania przeróżnych potraw. Pandan jest często łączony w deserach z czekoladą. Są też napoje w których pandan nadaje główna nutę.
M
MARYNOWANA KAPUSTA SITOWANA- Nazywana również m.in. kapustą chińską, kapustą sarepską albo gorczycą sarepską, to częsty dodatek w chińskiej kuchni. Oprócz tego, że je się ja samą, dodaje się również do gotowanych, smażonych i parowanych potraw. Ma smak mocno słono - kwaśny i jest chrupka.
N
NASIONA KMINU- W kuchni używamy nasion kminu, całych lub utartych, często po wcześniejszym uprażeniu ich na patelni, by wydobyć z nich przepiękny aromat. Aromat kminu można opisać jako słodko – gorzko – ostrawy.
O
OCET RYŻOWY- Wytwarzany ze sfermentowanego ryżu, najbardziej znany jest jako dodatek do ryżu, z którego przyrządza się sushi. Jest jednak wiele rodzajów octu ryżowego. Ocet na bazie sfermentowanego ryżu jest ciemny, często nazywany czarnym lub czerwonym octem. Ocet wytworzony z destylowanych ziaren ryżu jest jasny i nazywany jest białym octem. Ciemne octy ryżowe mają delikatny, słodki smak, natomiast jasny ma bardziej octowy i cierpki posmak. Japoński ocet ryżowy jest bardzo delikatny, zazwyczaj bezbarwny, choć czasami bladożółtawy. Wytwarzany jest z ryżu lub odpadów sake. Ocet ryżowy jest częstym dodatkiem do wielu potraw kuchni azjatyckiej. Jest składnikiem słynnego chińskiego sosu słodko - kwaśnego, tajskiej zupy ostro - kwaśnej i wreszcie japońskiego sushi. Octu ryżowego nie należy zbytnio podgrzewać, gdyż straci swój smak. Najczęściej dodaje się go do przyrządzanej potrawy jako końcowy produkt. Spożywanie octu ryżowego jest zdrowe, gdyż m.in. obniża on cholesterol i oczyszcza organizm.
ORZECH WODNY- Są to małe kulki w ciemnej skórce. Miąższ orzecha jest słodki. Świeże orzechy wodne są chrupiące, niestety te z puszek lekko trącą swoja jędrność. Po obraniu należy przechowywać je w wodzie, aby nie ściemniały.
P
PIEPRZ- W sklepach z tajską żywnością sprzedawany jest w postaci całych łodyżek z maleńkimi, zielonymi kulkami. Pieprz zielony dostępny jest też w formie suszonej lub konserwowej, w puszkach i słoikach. Stosuje się go głównie w potrawach tajskich. Dodaje im ostrości, przy jednoczesnym delikatniejszym aromacie niż pieprz czarny czy biały.
POCHWIAKI- Świeże osobniki występują w Tajlandii i najlepiej je myć bezpośrednio przed użyciem. Należy je przechowywać w chłodnym, suchym miejscu. Straw mushrooms , grass mushrooms, grzyby słomiane, grzyby trawne, pochwiaki, volvariella – wszystkie te nazwy dotyczą tych pysznych grzybków tajskich. Pochwiaki są powszechnie stosowane w kuchni tajskiej. Można dostać je w postaci suszonej, lub puszkowanej, w Tajlandii zaś świeże. Z wyglądu bardziej przypominają małe kuleczki, aniżeli grzyby. Dopiero po przepołowieniu widać strukturę małego grzybka. Zbierane są te młode, jeszcze „nieotwarte”, stąd nazwa pochwiaki. Duże, rozwinięte już grzyby, porastające słomę ryżową, często mylone są z trującymi death cap (czapki śmierci), dlatego nie polecamy podczas podróży do Krainy Uśmiechu porwać się na zbiory dziko rosnących Hed Faang. Te w puszce poddane już zostały obróbce termicznej, dlatego nie trzeba ich gotować, a jedynie podgrzać. Swoje zastosowanie znajdą w potrawach typu stir-fry, w szczególności jednak w zupach, jak np. Tom Yum czy Tom Khaa Grzyby te pozbawione są smaku – absorbują smaki innych produktów i przypraw w daniach.
R
RYŻ- Dla dwóch trzecich światowej populacji to podstawowe pożywnie. Tajlandzki długoziarnisty ryż jest dostępny w sklepach z orientalna żywnością i supermarketach. Cieszy się zasłużenie dobra opinią wśród smakoszy dla swojej jakości i aromatu. Jeśli jada się dużo ryżu, warto zainwestować w specjalne naczynie do jego gotowania.
S
SOS OSTRYGOWY- To specjalność kantońska na bazie ekstraktu z ostryg, soli, karmelu i skrobi kukurydzianej. Jest to sos znacznie gęstszy od sosu rybnego czy sojowego ale za to jaśniejszy. Ma delikatny smak bez posmaku ryb czy owoców morza. Sos ostrygowy świetnie nadaje się do dań mięsnych, makaronów i dań wegetariańskich. Dostępna jest wersja sosu właśnie dla wegetarian, wytwarzana z grzybów zamiast ostryg. Sosu ostrygowego można tylko dodawać do potraw, nie nadaje się on jako dip, czy sos sam w sobie. Najlepiej jest kupować sosy lepszej jakości, gdyż te tańsze zazwyczaj mają w sobie dużą ilość chemicznych polepszaczy.
SOS RYBNY- To podstawowa przyprawa kuchni tajskiej i wietnamskiej ale występuje również w innych kuchniach azjatyckich. Wytwarzany jest ze sfermentowanych ryb, wody i soli, choć np. Wietnamczycy często używają krewetek zamiast ryb. Sos rybny ma bardzo mocny, ostry i nieprzyjemny zapach, a w smaku jest mocno słony. Niektórych odstrasza aromat sfermentowanych ryb, jednak aromat ten zanika w trakcie gotowania i dodaje potrawom wyjątkowego smaku. Jest częstym dodatkiem zwłaszcza do potraw pikantnych. Sosy rybne różnią jasnością - im jaśniejszy tym najczęściej lepszy gatunkowo. Po otwarciu butelki z sosem rybnym, należy ją przechowywać w zimnym i ciemnym miejscu.
SOS SOJOWY- Bez niego nie ma południowoazjatyckiej kuchni. Jego dwie podstawowe wersje to jasny (lekki) i ciemny (ciężki), oprócz tego istnieje wiele innych odmian (np. gęsty żółty lub czarny). jest wyrabiany ze sfermentowanych ziaren soi, ziaren zbóż, soli i wody. jest jest używany częściej; ciemny jest gęsty i powinien być dodawany z umiarem. W przeciwieństwie do jasnego zawiera cukier.
SUSZONE I MARYNOWANE W SOLI ŚLIWKI- Mają słonawy intensywny smak. Sprzedaje się je w słoiczkach, niewykorzystane można przechowywać w lodówce. Dopóki marynata nie zmętnieje, nie warto jej wylewać.
SZALOTKI- Znacznie łagodniejsze niż inne rodzaje cebuli, znajdują zastosowanie w wielu przepisach. Można je zastąpić czerwoną cebulą, biorąc jedną zamiast 6-8 główek. (trzeba się liczyć wtedy z bardziej intensywnym kolorytem przygotowywanego dania). Można także użyć zamiennie hiszpańskiej słodkiej cebuli.
T
TAJSKA FASOLA TOUCH PUU- W smaku przypomina zwykłą fasolkę szparagową, ale jest znacznie bardziej dekoracyjna, ma bowiem jakby falbankę wzdłuż krawędzi strąków, co szczególnie atrakcyjnie wygląda, jeśli potnie się ją przed gotowaniem na ukośne kawałki.
TAMARYNDOWIEC- Jego owoce są używane w całym regionie w takim samym celu, jak i w europie ocet winny czy sok z cytryny. To tropikalne drzewo o pierzastych liściach osiaga wysokość do 20 metrów, a jego owoce mają kształt sporych strąków. Czasami sprzedawane są luzem, ale najczęściej można je kupić w postaci puree uformowanego w kostki o wadze 225 g, przypominające kostki daktyli. Szczelnie owinięte, dobrze przechowują się w chłodnym miejscu.
TOFU- Świeże tofu, czyli ser otrzymywany z mleka sojowego, popularny w całej Tajlandii, jest sprzedawane wprost z otwartych pojemników stojących w ladach chłodniczych, zalane czystą, świeżą wodą. Ma raczej nieokreślony smak, jest za to bogatym źródłem protein i może być przechowywane w lodówce trzy, cztery dni, pod warunkiem że codziennie zmienia się wodę, która je przykrywa. Ser sojowy smażony w głębokim tłuszczu dodaje się do bardzo wielu potraw.
TRAWA CYTRYNOWA- Świeże łodygi palczatki cytrynowej, popularnie zwanej trawą cytrynową, są dostępne w sklepach z orientalną żywnością i niekiedy w supermarketach. W ciepłym klimacie rośnie ona w wielkich kępach i jest bardzo pospolita. Długie wąskie liście często parzy się jak herbatę. W całym regionie dodaje się ją do rozmaitych potraw i jest bardzo ceniona dla wyrazistego cytrynowego smaku i aromatu.
Z
ZIARNA SEZAMU- Ziarna sezamu wykorzystywane są od wieków, głównie w Azji gdzie panują przyjazne dla niego warunki pogodowe. Najlepiej przyjmuje się w ciepłym i suchym klimacie. Z nasion sezamu wytwarza się także pastę TAHINI, czasem nazywaną też masłem sezamowym. W jej składzie znajdują się jedynie ziarna sezamu i oliwa. Łatwo można przygotować ją w domu, ale jest też dostępna w większych marketach i sklepach ze zdrową żywnością. Można zastąpić nią masło, ja na jej bazie robię też dressingi do sałatek. Olej sezamowy nie ma mocnego zapachu, pachnie podobnie jak sezam, a w smaku jest bardzo podobny do oliwy. Nie nadaje się do smażenia i podgrzewania powyżej 65 stopni. Najlepiej spożywać do na surowo dodając do sałatek, zup, warzyw. Można spotkać dwa rodzaje oleju jasny i ciemny. Ten drugi robiony jest z prażonych ziaren sezamu i ma wyraźniejszy, orzechowy smak. Oba są korzystne dla zdrowia, można wybrać ten, który bardziej nam odpowiada.
Tekst pochodzi z książki: Kuchnia tajska- to proste. Autor: Sallie Morris
